طبق معمول به وبلاگ خودتان خوش آمدید.
قصددارم مطالبی را درموردتاریخ بلوچ ها و مهمترین افرادبلوچ وطوایف مختلف بلوچ و...گردآوری کنم.
شمادوستان عزیز بادادن نظر درموردوبلاگتان مرادر کامل کردن اطلاعات کمک کنید.
(باتشکرفراوان:سلمان رسولی)
مختصری از زندگی‌نامه‌ی حضرت مولانا محمّد عمر سربازی (رحمه الله)
نام و نسب مولانا محمد عمر بن ملا احمد بن ملا عبدالرحمن بن عبدالجلیل بن ملا کمال الدین گُشتی است که سلسله‌‌ی نسب ایشان به حضرت شیخ عبدالقادر جیلانی رحمه الله می‌رسد و ایشان از سادات حسنی می‌باشند.
تولد و دوران کودکی ایشان در آخر سحر بوقت طلوع بامداد شب پنجشنبه سوم ماه مبارک ذوالحجه سال ۱۳۵۵ هـ.ق. در روستای انزاء از توابع شهرستان سرباز از پدر و مادری پاک چشم به جهان کشود.
از همان دوران کودکی امتیازات خدادی ایشان بروز می‌کند تا جایی که بین او و کودکان دیگر فرقی واضح ایجاد می‌شود. وقتی که کمی بزرگتر می‌شود، صفات مردان کامل در او دیده می‌شود و در همین سنین عشق
مفرطی به نماز ، روزه ، ذکر و خواندن درود دارد. به اشعار عارفانه و نعت آمیز علاقه‌‌ی بسیار نشان می‌دهد واشعار زیادی از دیوان ملا حسن و دیوان حافظ شیرازی را از بر دارد و آنها را با سوز می‌خواند. عشق نبوی خمیر
فطرت اوست و از همان کودکی عادتی کامل به سحر خیزی پیدا می‌کند.
آغاز تحصیلات وقتی که پا به سنّ نه سالگی می‌گذارد، پدرش او را به دبستان می‌برد. ایشان تا دو سال به جدّیت تمام درس می‌خواند ، امّا سال سوم حالش دگرگون می‌گردد و به دنبال آن برای همیشه دبستان را ترک گفته و در مقابل،
عاشق کتابهای دینی است. تا سنّ ده سالگی کتابهای ابتدایی مدارس دینی آن زمان از قبیل گلستان ، مجموعه‌‌ی پنج کتاب ، میزان الصرف و منشعب ، منیۀ المصلی و مختصر القدوری را فرا میگیرد. در این سنین با وجود کم عمری
مانند دیگر بچه ها ترسی ندارد و به هنگام مسافرت پدر گرامیش در شبهای تار تن تنها به آبیاری باغ و درختان پدر به آخر آبادی می‌رود. در سن یازده سالگی به دست غلام محمد دالبندنی نقشبندی خلیفه‌‌ی مجاز شاه ولی الله خراسانی/
هراتی در سلسله‌‌ی نقشبندیه‌‌ی مجددیه ، بیعت می‌کند.
سفر به کراچی ایشان در سال ۱۳۶۸ هـ.ق. به قصد کراچی – شهر علم و عالم پرور پاکستان – از ایران خارج می‌شود. سال اول ورودش به پاکستان را در مدرسهی احرار الاسلام می‌گذراند و سال دیگر وارد مدرسهی بزرگ و خوشنام آن دیار،
یعنی مدرسهی مظهر العلوم کدّه می‌شود. او علوم متعدد اسلامی را از علمای متبحّر و صاحب نام حاصل می‌کند. علم ترجمه و تفسیر قرآن و حدیث را از عالم بزرگ، حافظ کلام سرمدی و محدّث وقت، حضرت مولانا فضل احمد کراچوی
رحمه الله می‌آموزد؛ حلقه ای از زنجیره‌ای طلایی که به حضرت شاه ولی الله دهلوی رحمه الله رسیده و از آنجا با حلقات طلایی به امام اعظم ابوحنیفه نعمان رحمه الله و باز از آنجا با سلسله ای عالی به خاتم المرسلین صلی الله علیه و سلم
ختم می‌گردد.
زندگی هفت ساله در پاکستان ، افقی جدید و وسیع در مقابل دید مسافر ایرانی می‌گشاید و در ضمن درس خواندن، او را از نزدیک با علما، اندیشه ها، مکاتب مختلف مذهبی و فکری، سیاست ها و… آشنا می‌سازد.
به تعبیر شیخ الحدیث و التفسیر حضرت مولانا محمد یوسف حسین پور: در زمان طلبگی با دیگر طلاب فرق می‌کرد، طلبه‌ای نبود بلکه استادی بود؛ که با اهل بدعت مناظره‌هایی داشت و بر آنها غالب شد. مولانا در دوران تحصیل در مساجد کراچی به درس و تعلیم اطفال مسلمین همت می‌گمارد و با بدعات موجود در آن سامان شدیداً مبارزه می‌کند تا آنجا که در صورت ادامه‌ی رفت و آمد برای سخنرانی و درس و تعلیم او را تهدید
به قطع پاها می‌کنند اما مولانا رحمه الله از این امر مهم دست نمی کشد و بالآخره تصمیم به قتل ایشان گرفته می‌شود، اما خداوند ایشان را از مکر دشمنان و شیاطین انس و جن در پناه خویش مصون نگه می‌دارد.
وی در سال ۱۳۷۳هـ.ق. دروس حوزوی را به پایان رسانده و به خاطر مشکلی نتوانسته در امتحانات پایان سال تحصیلی شرکت نماید و به وطن بر می‌گردد ؛ بنا بر این ایشان بعد از ماه مبارک رمضان ۱۳۷۵هـ ق دو باره به کراچی رفته
و در آغاز سال تحصیلی نزد مولوی عبدالرزاق هزاروی و مولوی علیم الزمان و دیگران امتحان داده مدرک میگیرد.
با تکمیل علوم ظاهری، تشنگی حقیقت جویی در روانش برطرف نمی‌گردد. لذا برای به دست آوردن گوهر باطن و معرفت، در سال ۱۳۷۵ هـ ق راهی افغانستان می‌شود و در آنجا به دست حضرت شاه غوث محمد هروی رحمه الله
بیعت می‌نماید و پس از وفات وی – مدتها بعد – نزد فرزندش، حضرت علامه شاه بهاء الدین شهید رحمه الله تجدید اسباق و به کمک وی، سلوک عارفانه اش را تکمیل می‌کند.
بازگشت به وطن مولانا بعد از بازگشت به وطن، در سال ۱۳۸۰ هـ.ق. با مساعدت جناب مولانا تاج محمد نسکندی مدرسهی عزیزیه دپکور را که به علّت رفتن حضرت مولانا عبدالعزیز رحمه الله به زاهدان، بی سرپرست مانده بود، به اَنزاء انتقال می‌دهد
و مدّتی در آن به تدریس اشتغال می‌ورزد. تا این که در طی یکی از سفرهای تبلیغی ، گذرش به منطقه‌‌ی کوه وَن می‌افتد که اغلب ساکنان آن معتقد به آیین کفرآمیز «ذکر»[۱] بودند. در آنجا احتیاج شدید به اصلاح همه جانبه‌‌ی آنان
احساس می‌کند. خود مردم نیز اصرار می‌ورزند که پیش ما آمده مسجد و مدرسه ای درست کنید. بدین منظور به کوه رفته و در روز دوشنبه ششم ربیع الاول ۱۳۸۱هـ ق در مسجدی که خود اساس آن را در همین سال گذاشته بود
درس را شروع می‌نماید و در روز یکشنبه پنجم ربیع الثانی سال ۱۳۸۱ هـ ق. به کمک همان مردم در روستای پادیگ ( خدا آباد) اساس مدرسه ای را می‌گذارد که بعدها در ردیف معروف ترین مدارس دینی برای خود جای باز می‌کند.
تألیفات لازم به ذکر است که حضرت مولانا رحمه الله از میان علمای اهل سنت بلوچستان، رتبه‌ی داشتن بیشترین تعداد تصنیفات را به خود اختصاص داده است.
تعداد کتاب‌ها و رساله‌هایی که ایشان نوشته است نزدیک به ۸۰ هستند و این در عالم تصنیف رقم بزرگی است. مهمترین تألیفات ایشان عبارت‌اند از: تفسیر تبیین الفرقان، فتاوی منبع العلوم،
شمشیر بران بر اشراک و بدعات دوران و…
مولانا رحمه الله از دیدگاه علما ۱- شیخ الحدیث والتفسیر مولانا سید محمد یوسف حسین پور: ایشان عالم و عابدی به تمام معنا بود و خدمات ارزنده‌ای که در زندگی خود انجام دادند، بر کسی پوشیده نیست.
شخصیتی بودند که هم‌پایه و نظیری در میان هم‌سن و سالان خودنداشت.
۲- شیخ الاسلام حضرت مولانا عبدالحمید: اگر بگویم که مانند ایشان را در میان خود نداریم مبالغه نکرده‌ام. اگر چه شاید عدّه ای در فقه معروف‌تر باشند، اما دسترسی ایشان به فقه از همه بالاتر بود و در عرفان
و تصوف کمتر کسی را سراغ دارم که هم به شریعت وفقه و هم عرفان این چنین مسلّط و پایبند باشد. او فقیهی زبردست و اندیشمندی بزرگ و توانابود.
وفات ایشان سحرگاه ۲۴ صفر ۱۴۲۸ هـ.ق. به وقت تهجد جهت دیدار یار شتافت. « اِنّا لله و اِنّا اِلَیهِ رَاجِعُونَ». در تشییع جنازه‌ی ایشان هزاران نفر از مردم استان همگام با علمای بزرگ این دیار هم‌چون شیخ الاسلام
مولانا عبدالحمید و شیخ الحدیث مولانا محمد یوسف و… شرکت جستند و نماز جنازه را برادر ایشان، مولانا عبدالرحمن چابهاری امامت نمودند.
مبارک مـر ترا این زندگی بـاد /*/ که از سودای عالم بــودی آزاد
نه فکـر جمع مال و نی منالـی /*/ نه فکر پُست وجاه وعزّت وشاد
نبودی درغم خورد وخوراکـی /*/ توکّـل داشتـی بــــر خالـق زاد
همه همّ و غمت دین خدا بود /*/ همه در وعظ و در تعلیم وارشاد
تو مقبول خدا بودی ازان هـم /*/ شدی مقبول خلقش ای گـل راد
همه در خدمت خلـق خدایـی /*/ همه در طاعت و در ذکر و اوراد
مبارک آنکه در این چند روزی /*/ بکـرده توشـه ی اعمـال اعـداد
بـده توفیـق اعمالـش خـــدایا /*/ که بر ایمان و نیکی خاتمــه باد
.
. نوشته‌ی استاد عبدالکریم حسین‌پور (راجی)
با اختصار از پیام اسلام، نشریه داخلی عین العلوم گشت ________________________________________ ۱- اسمی زیبا با برداشتها و باورهای عقیدتی خرافی و کافرانه که در زیر آن پنهان است. فرقه‌‌ی «ذکر» ساخته و پرداخته‌‌ی دست نشانده‌‌ی انگلیس ، ملاّ «محمد اتکی» [متولد ۹۷۷هـ ق] است.
او چهل سال به گشت و گذار در بلاد مختلف پرداخت و در بسیاری جاها عقیده‌‌ی فاسد خویش را ترویج داد. آنان که به این آیین خود ساخته منسوبند، به نام «ذکری» شناخته می‌شوند. وجه تسمیه ذکریها این است
که آنان به جای نماز ذکر می‌کنند. برای همین آنان مسلمانان را «نمازی» می‌نامند. به روزه ، حج و بسیاری عبادات دیگر قایل نیستند. «محمد اتکی» خودش را مهدی و رسول آخر زمان می‌دانست و کسی که
پیرو او بود به جای کلمه‌‌ی شهادت می‌بایست این جمله را بگوید: « لا اله الا الله ، نورپاک نورمحمد مهدی رسول الله»!
تبادل لینک هوشمند برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان بلوچ قومی وفادارپه وتی خاک ووطنا و آدرس balooch۹۰.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.
»
تبادل لینک هوشمند 